Als GLP-1-agonist bootst het de fysiologische effecten na van GLP-1 dat op natuurlijke wijze in het lichaam vrijkomt.
Als reactie op de inname van glucose produceren en scheiden PPG-neuronen in het centrale zenuwstelsel (CZS) en L-cellen in de darmen GLP-1 af, een remmend hormoon uit het maag-darmkanaal.
Nadat GLP-1 is vrijgegeven, activeert het de GLP-1R-receptoren op de β-cellen van de pancreas. Hierdoor worden een reeks metabolische veranderingen in gang gezet, die worden gekenmerkt door insulinesecretie en onderdrukking van de eetlust.
Insulineafgifte leidt tot een algehele verlaging van de bloedglucosespiegel, een verminderde glucagonproductie en een verhindering van glucoseafgifte uit de glycogeenvoorraad van de lever. Dit zorgt voor een verzadigend gevoel, verbetert de insulinegevoeligheid en resulteert uiteindelijk in gewichtsverlies.
Het medicijn stimuleert de insulinesecretie op een glucoseafhankelijke manier, waardoor het risico op hypoglykemie afneemt. Bovendien heeft het positieve langetermijneffecten op de overleving, proliferatie en regeneratie van β-cellen.
Onderzoek toont aan dat semaglutide voornamelijk de effecten nabootst van GLP-1 dat vrijkomt uit de darmen in plaats van uit de hersenen. Dit komt doordat de meeste GLP-1-receptoren in de hersenen buiten het effectieve bereik van deze systemisch toegediende geneesmiddelen liggen. Ondanks de beperkte directe werking op GLP-1-receptoren in de hersenen, blijft semaglutide zeer effectief in het verminderen van voedselinname en lichaamsgewicht.
Het lijkt erop dat dit gebeurt door het activeren van neuronale netwerken in het centrale zenuwstelsel. Veel van deze netwerken zijn secundaire doelen die niet rechtstreeks GLP-1-receptoren tot expressie brengen.
In 2024 omvatten goedgekeurde commerciële versies van semaglutide:Ozempic, Rybelsus, EnWegovyinjecties, allemaal ontwikkeld door Novo Nordisk.
Plaatsingstijd: 18-08-2025